Drie dagen in de koffer van een LandCruiser

Langs de oevers van het Titicacameer reden we Bolivië binnen, en kwamen we terecht in het dorpje Copacabana (nog niet het Braziliaanse) met honderden reishippies en een leuke sfeer om in te verdwalen. Na een ochtendje startproblemen konden we toch vertrekken richting Sorata, waar we na drie uur modderploegen in het donker aankwamen bij de ecolodge. Daar kampeerden we twee dagen tussen de papegaaien en in de schaduw van hoge sneeuwtoppen. Robin maakte er samen met Mike en Katie, een tof Canadees koppel, een lange wandeling richting de grotten van San Pedro. De volgende dag kregen onze nieuwe vrienden een bumpy lift richting La Paz.

In deze bruisende stad, die in de verte lijkt op een kom legoblokjes, ontmoetten we ook terug de Britten Ross en Hannah en met z’n zessen boekten we een plekje in hetzelfde hotel én een ritje per vélo op de fameuse ‘Camino del muerte’ oftewel ’The World Most Dangerous Road’. Om zes uur uit bed - met een busje naar 4700m hoogte – ontbijten – motobroek, motovest, knie- en elleboogbeschermers en helm aan – een full suspension mountainbike onder ons gat – 3000 meter enkel bergaf racen langs steile afgronden, scherpe bochten en heel veel stenen - tot we opgewacht werden met een Judas-biertje en een zwembad om ‘you survived the WMDR’ te vieren.  We bleven nog een nachtje feesten in het bergdorpje Coroico en zetten de gezelligheid verder in La Paz met lekker eten, souveniertjesshoppen en de dagelijkse autoreanimatie.

Bye bye Katie en Mike, zij trokken naar Peru en wij besloten om samen met Ross en Hannah een offroadtour te doen in het zuiden van Bolivië. Na 160km gravelroad kwamen we met ons Monster terecht op de grootste zoutvlaktes ter wereld, de ‘Salar De Uyuni’ , honderden kilometers niets om ons heen. Geen goed idee om onszelf verder verdwaald te rijden, dus gingen we met z’n vieren plus nog drie Israelieten drie dagen lang de omgeving verkennen in de koffer van een Toyota LandCruiser. En het waren drie lange dagen met opgekropte zere knieën, ijskoude nachten, een zieke Miet en mopperende medereizigers. Maar we kregen wel meer zoutvlakte te zien, vele meertjes met échte Flamingo’s, een treinkerkhof, stomende geisers op 5000 meter hoogte, een rood meer, gekke rotsen en vulkanen op de Chileense grens en warmwaterbronnen om mee af te sluiten. Conclusie superspectaculair, maar hadden we het toch maar met onze eigen Mitsoemoesjie gedaan! O ja, wat is de kans dat 2 fototoestellen op dezelfde dag hun geest geven? Juist ja, een uurtje na vertrek op de eerste dag gaf onze batterij op (u weet onze oplader is gestolen en de universele lader doet het blijkbaar niet) en blokkeerde het apparaat van Ross. Onze foto-opurtunities werden dus herleid tot een wegwerpkodakje dat toevallig in onze zak zat en de i-phone van de Israëlieten. Bummer!

Tijd voor het echte afscheid, deze keer wordt het tot een tripje met de moto door Engeland voor we onze Engelse lievelingen terugzien. Wij beslisten om hen niet naar Argentinië te volgen (anders moeten we voor die extra omweg in nieuwe banden en een autobeurt investeren) maar ons aan onze originele route naar Paraguay te houden. Na 150 km richting Tupiza stuitten we echter terug op een betoging van boze mijnwerkers en worden we gedwongen rechtsomkeer te maken en in Dakar-style terug te keren om voor het donker Uyuni terug te bereiken. We vernemen dat bijna álle wegen in Bolivië drie dagen lang zullen geblokkeerd zijn door arbeidersmanifestaties. Deze ochtend merkten we ook dat we beide voorste banden langzaamaan lek gereden hebben, een week voor we het Monster afdanken zullen we dus tóch nog moeten investeren, awoe! Maar gelukkig zitten we niet midden in de stratenoorlog die zich momenteel in La Paz afspeelt, dat dan weer wel! Tot snel!

Sorata

We survived the WMDR

Salar de Uyuni

I'd walk on water...

All aboard!

Treinwip

Best banana ever!

Aaaargh!

Skiing on boobies, a dream come true!