België - check

Vlotte vliegreis -check
Dutyfree shops leeggeroofd - check
Familiair ontvangstcomité - check
Reuzespandoek - check
Tiramisu - check
Mama-eten - check
Een camion Belgische biertjes - check
Verkeersregels - check
Insomnia - check
Grijze wolken - check
Dikke zoenen - check
23 jaar worden - check
Nice to be back - check
Maar wij willen terug - check
Nodig ons eens uit - please

Leaving on a jetplane

OK this is it, no more countdown calendars, today we meet the great battle of our age (as Gandalf would say). Do we ignore the British Airways ticket in our pocket or do we face that bright white tunnel that leads us to an airplane home. We regret that it's going to be the latter, but it is with joy that we'll describe our last days of the pura vida.

After entering into Brazil and checking into a very overpriced hostel (welcome to this new concept of travelling without wheels), we immediately made our way to 'one of the seven', Iguaçu. As you come closer you realize it's not an army of a thousand helicopters approaching but a thunderous, jaw-dropping, simply big ass waterfall. No wait, hundred big ass waterfalls that spray your face with feel-good droplets of world wonderism. Spectacular as it was on this grey raincloudy day, we thought it would even be móre spectaculair with blue skies and a hot sun. Guess what, the next day the sun was out giving it's best and we decided to go check out Iguazu falls on the Argentina side. No words for it, but we're uploading a thousand pictures as we speak. In all this beauty we got introduced to another new travel-experience, namely waiting in line together with thousands of white-socks-grannies or noisy nose-poking brats to see a peace of nature. I guess we shouldn't complain, being curious tourists ourselves after all, but please guys get those iPhone-cameras out of our face so we can see that crocodile!

We decided to break our 24-hour journey towards the Atlantic in Curitiba. Not much to say other than that we enjoyed strolling the green plaza's, shopping our heart out and drinking good beers on a sunny terras. We happily took the stained bedsheets in the smelly hotel that came with it...
Arriving in Rio right away brought back happy seven-year-old memories for Robin. Dragging Miet by her arm around the city to see his appartment, school, beaches and favourite juice-bars he succeeded to infect her with the Carioca bug. We planted a seed in our dreams that, who knows, might grow into everybody having to visit us on a next birthday party on Ipanema beach!

We're staying with Maite, with whom Robin, his mom and sister spent Christmas evening all these years before. She lives in this amazing blue vintage house with an astonishing view on the city. Of course a good view means that the house is on a hill, and no way we're walking up this Kilimanjaro, so every day we return to the nest Carioca-style, which means on the back of a motorcycle with a local kamikaze. On friday Maite and Till, her charming husband, took us further up the hill into the favela. We partied the night away on this once-in-a-month exclusive jazz gig in a place that's very close to a Gaudi labyrinth. The smile never faded from our faces as Priscilla kept planting big kisses right next to them, we were moved to tears by the reunion.

Never a dull day in Rio De Janeiro, we packed our days with exploring and spending our last coins on beautiful adventures. While Robin climbed the Sugarloaf mountain, the iconic 400-meter rock you see in every bikini-advertisement, Miet went to get her long desired tattoo. The next day Robin also went 'under the needle' and in the evening our hosts filled our tummies with a delicious barbecue and our ears with live guitar music from the neighbour downstairs. Later that night we ran into fellow travellers we met earlier in Ecuador, what's the chance, while we squeezed ourselves through the Lapa party crowd. Here's a caipirinha to that!

This is the way to end our dream-trip, on a wave of good karma, beautiful friendship and exciting party. There's no way we want to go home, bijlange ni, bijlange ni!

Devils Throat

Iguazu rainbow

Loaded

Cristo Redentor

Climbing Sugar Loaf

Miet Priscilla Maite Robin Till

Santa Teresa stairs

Tattoo Love

People

As our trip is coming to an end, it is time to get melodramatic and share the thoughts of our heart. As we winded our way down through the America´s, we´ve been awestruck with amazing landscapes that made us feel tiny and forces of nature that made us feel so insignificant. The phrase 'het is hier wel mooi hé' passed our lips nearly every day. But what really kept dominating our conversations and occupying our thoughts during the long drives and silent nights was you. The locals we met along the way, friends we shared adventures with and the people back home whom we look forward to meet again.

Though driving from one country into another was often accompanied with entering a completely new environment, it was the change of people and their culture that truly marked the difference. We never thought USA culture would differ that much from ours, but we've been amazed and inspired by the alternative ways of living we experienced on our path through this beautiful country. And talking about the cool Americans we've met, this is a great opportunity to share the portraits Miet made of the WWOOF farmers along the way. We were anxious to enter Central-America but were welcomed with this tranquillo vibe and a people energy that truly marked the beginning of a holiday. We've been thrown many odd looks, but have been greeted more with smiles and happy curiousity. If we had to make one general asumption of people in South-America, it's that they're über friendly. We've seen our share of bad luck and crime, but there was always a magic mechanic or laid back Latino to ease the pain. Thanks!

It was great to visit many friends along the way, to enjoy their hospitality and to see their cities through their eyes. We hope we get the pleasure to return the favour really soon! Meeting new friends on our path really lifted our trip to the next level. It was great to share most adventures just with the two of us, but the ones we were able to do with other travellers really stood out. We've had Americans, English, Canadians, Columbians, Belgians, Mexicans and even a Chinese guy - who thought he was riding a collectivo - in the back of our car, and it was all really good fun!

Every 'like-click' on Facebook has been wildly discussed, and the people who clicked it even more, how thrilled we were when the blog reached 10.000 pageviews. Everytime we put an update we found it difficult to turn of the computer, and not to check who already commented on the story or pictures. We've missed our friends and family more than we'll acknowledge next time they ask :-), but we've talked a lot about you guys. We're really happy to see y'all back soon!
And of course, our trip was mainly just our trip, where we've had a wonderful opportunity to get to know ourselves and each other a lot better. How great it is to be in love under a huge waterfall or to yell at each other in the desert, when no one else in a 100km radius is around. We've been together nonstop, in a 2x5m container for nine months, ready to give birth to our next dreams and fresh ideas!

Max - Backbone Farm

Helmut - Classic Organic

Gunnar - Orello Ranch

Baxter - Llama farm

Brittney, Alchemy and Ansel

Brazilië - check

Andere kant van het wereldwonder - check
Opdringerige neusberen - check
Zeulen met bagage - check
Vriendinnen opzoeken - check
Portugues - check
Twee nachten op een zalige bus - check
Smelly hotelrooms - check
Aftellen - check
Lekkere pinten - check
Surf ´n beach - check
Açai - yummie
Voorrang aan voetgangers - check
Zon - check
Brasiiiil, lalalalalalaaaaaaa - check

Driving the Americas

Argentinië - check

Wereldwonder - check

Iguazu falls

Bye bye Monster

Na 39.100 km

4 lekke banden

4300 liter diesel

1 gestolen achterruit

240 bloedhete of ijskoude nachten

1 gebroken echappement

5 oliewissels

1 nieuwe batterij

13 grensovergangen

2 alternatorreparaties

4800 meter hoogte

1 scheur in de voorruit

3 wegblokkades

0 accidenten

78 politie en legercontroles

3 nieuwe oliefilters

1 gecrashte zijspiegel

87 keer rechtercardan terugsteken

1 gelaste torsiestang

7243 kl*te vluchtheuvels

4 nieuwe schokdempers

3 keer op de boot

1 gescheurd scharnier

3 diefstallen

1 gebroken voorlicht

en ontelbare complimentjes kan Ons Monster op pensioen in Paraguay. Wat hebben we genoten van de vrijheid dat ons autootje ons geboden heeft. Geen weg was te hobbelig of ze bracht ons erheen. Na al onze mishandelingen verdienden we wel het knorrige ochtendhumeur waarmee ze ons de laatste tijd soms opzadelde, maar al bij al staat dat toch in de schaduw van al haar heldendaden. Deze middag werd ze voor een aalmoes verkocht aan een latino die er zeker nog veel plezier aan zal beleven.

Voor de rest waren onze dagen en nachten rustig in Paraguay, veel viel er niet te beleven in het België van Zuid-Amerika. Maar eigenlijk was de rust wel heel fijn om te bekomen van de honderden kilometers en om doodleuk boeken te lezen en films te kijken. We staken de grens over in zwaar regenweer dat de hoofdbanen herleidde tot een grote modderpoel, waar we ons tot groot vermaak van de douane dan ook in vastreden. We bezochten een nationaal park waar de enige wandeling een ommetje van 2km door een flauw bosje was, maar we konden er wel genieten van een supercamping met hete douches, helemaal voor ons alleen. We wisten niet wat we moesten verwachten toen we naar een Mennonieten-kolonie in Filadelfia gingen, maar dat bleek eigenlijk een saaie Duitse woonwijk te zijn met dure auto's en fletse pils.

Na een ritje door de doodse hoofdstad op zondag lieten we ons door de Lonely Planet overhalen om een kijkje te gaan nemen in het zuiden van Paraguay. In Encarnation, op de grens van Argentinië, was er echter ook geen lap te doen dus gingen we voor een wandeling naar de nabijgelegen ardennen, allez daar leek het toch heel sterk op. Alweer hadden we de boel voor ons alleen, dus profiteerden we van de ruimte en tijdelijke zon om onze auto uit te mesten en souvenirs te sorteren. Het resultaat was een kraaknette wagen die we vandaag zeer snel kwijt waren in Ciudad Del Este. Hier aan de grens is het Spaans veranderd in een zangerig taaltje dat ons veel zin heeft doen krijgen in het feest en de energie van Brazilië, dus morgen laten we ons naar de andere kan vervoeren en beleven we onze laatste 10 dagen avontuur!

Hoe krijg je een auto in 3 tassen?

Welkom in Paraguay

Rechte wegen door 'de groene hel'

Nationaal Park Enciso

Een grote slang

Twintig duizend voor 2 pintjes

Auto legen

Paraguay - check

Electrische stormen - check
Eenzame grens - check
Modderpatineren bij de douane - check
Grootste slang ooit op de weg - check
Enige bezoekers in een nationaal park - check
4 liter tanken voor 25000 G - check
24 uur tussen exit- en entrystamp - check
1000km rechtdoor - check
2 vechtende poema's op de weg - check
Duitse wegsignalisatie - check
Auto verkopen voor 11 miljoen - ?

Monkeylove

Uitgeslapen, met gewijzigde plannen en opgepompte banden konden we toch uit Uyuni vertrekken. Langs de hoogste stad ter wereld, Potosi, reden we een dagje door om zonder wegblokkades in Sucre aan te komen. We vonden er een tof grasveldje waar we naast een bejaarde vrouw kampeerden. Zij reist in haar eentje de wereld rond in haar LandCruiser en had offroad verhalen waar wij stil van werden. We begonnen al te genieten van iets warmer weer, deden een terrasje en kochten een goedkoop fototoestelletje om de rest van onze reis mee te vereeuwigen. Op zondag gingen we naar een grote artisanale markt in Tarabuco, ondanks dat die een beetje klein uitviel vonden we er heel wat leuke snuisterijen. De weg verder naar de Paraguayaanse grens werd ons afgeraden dus maakten we, geladen met Lamavingerpoppen en poncho's, een omweg van 3 dagen en lieten we ons verder de Andes uitbollen richting Santa Cruz.

Vooraleer we daar aankwamen hadden we nog wat domme auto-avonturen die we thuis graag bij pot en pint vertellen, het had alvast te maken met modder, nacht en een platte autobatterij. We passeerden ook een tof dorpje, Samaipata, waar Ché Guevara ooit de Boliviaanse revolutie kwam helpen en niet ver ervan vermoord werd. We wandelden er naar een animal refuge waar we werden verwelkomd door sprekende papegaaien en knuffelende aapjes! We lieten de hoogte nu echt achter ons en daarbij ook de kou, kortademigheid en constante geur van onverbrande diesel. Voor wie dacht dat we hier de hele tijd liggen zonnebaden, die muts op de foto's was de laatste twee maanden écht wel vaak nodig! Santa Cruz sprak ons weinig aan, dus lieten we de auto nog eens oplappen voor 20 euro om er snel en zorgeloos weg te cruisen, op naar Paraguay!

Camping Sucre

Tarabuco

When life hands you mud...

Monkeylove

Drie dagen in de koffer van een LandCruiser

Langs de oevers van het Titicacameer reden we Bolivië binnen, en kwamen we terecht in het dorpje Copacabana (nog niet het Braziliaanse) met honderden reishippies en een leuke sfeer om in te verdwalen. Na een ochtendje startproblemen konden we toch vertrekken richting Sorata, waar we na drie uur modderploegen in het donker aankwamen bij de ecolodge. Daar kampeerden we twee dagen tussen de papegaaien en in de schaduw van hoge sneeuwtoppen. Robin maakte er samen met Mike en Katie, een tof Canadees koppel, een lange wandeling richting de grotten van San Pedro. De volgende dag kregen onze nieuwe vrienden een bumpy lift richting La Paz.

In deze bruisende stad, die in de verte lijkt op een kom legoblokjes, ontmoetten we ook terug de Britten Ross en Hannah en met z’n zessen boekten we een plekje in hetzelfde hotel én een ritje per vélo op de fameuse ‘Camino del muerte’ oftewel ’The World Most Dangerous Road’. Om zes uur uit bed - met een busje naar 4700m hoogte – ontbijten – motobroek, motovest, knie- en elleboogbeschermers en helm aan – een full suspension mountainbike onder ons gat – 3000 meter enkel bergaf racen langs steile afgronden, scherpe bochten en heel veel stenen - tot we opgewacht werden met een Judas-biertje en een zwembad om ‘you survived the WMDR’ te vieren.  We bleven nog een nachtje feesten in het bergdorpje Coroico en zetten de gezelligheid verder in La Paz met lekker eten, souveniertjesshoppen en de dagelijkse autoreanimatie.

Bye bye Katie en Mike, zij trokken naar Peru en wij besloten om samen met Ross en Hannah een offroadtour te doen in het zuiden van Bolivië. Na 160km gravelroad kwamen we met ons Monster terecht op de grootste zoutvlaktes ter wereld, de ‘Salar De Uyuni’ , honderden kilometers niets om ons heen. Geen goed idee om onszelf verder verdwaald te rijden, dus gingen we met z’n vieren plus nog drie Israelieten drie dagen lang de omgeving verkennen in de koffer van een Toyota LandCruiser. En het waren drie lange dagen met opgekropte zere knieën, ijskoude nachten, een zieke Miet en mopperende medereizigers. Maar we kregen wel meer zoutvlakte te zien, vele meertjes met échte Flamingo’s, een treinkerkhof, stomende geisers op 5000 meter hoogte, een rood meer, gekke rotsen en vulkanen op de Chileense grens en warmwaterbronnen om mee af te sluiten. Conclusie superspectaculair, maar hadden we het toch maar met onze eigen Mitsoemoesjie gedaan! O ja, wat is de kans dat 2 fototoestellen op dezelfde dag hun geest geven? Juist ja, een uurtje na vertrek op de eerste dag gaf onze batterij op (u weet onze oplader is gestolen en de universele lader doet het blijkbaar niet) en blokkeerde het apparaat van Ross. Onze foto-opurtunities werden dus herleid tot een wegwerpkodakje dat toevallig in onze zak zat en de i-phone van de Israëlieten. Bummer!

Tijd voor het echte afscheid, deze keer wordt het tot een tripje met de moto door Engeland voor we onze Engelse lievelingen terugzien. Wij beslisten om hen niet naar Argentinië te volgen (anders moeten we voor die extra omweg in nieuwe banden en een autobeurt investeren) maar ons aan onze originele route naar Paraguay te houden. Na 150 km richting Tupiza stuitten we echter terug op een betoging van boze mijnwerkers en worden we gedwongen rechtsomkeer te maken en in Dakar-style terug te keren om voor het donker Uyuni terug te bereiken. We vernemen dat bijna álle wegen in Bolivië drie dagen lang zullen geblokkeerd zijn door arbeidersmanifestaties. Deze ochtend merkten we ook dat we beide voorste banden langzaamaan lek gereden hebben, een week voor we het Monster afdanken zullen we dus tóch nog moeten investeren, awoe! Maar gelukkig zitten we niet midden in de stratenoorlog die zich momenteel in La Paz afspeelt, dat dan weer wel! Tot snel!

Sorata

We survived the WMDR

Salar de Uyuni

I'd walk on water...

All aboard!

Treinwip

Best banana ever!

Aaaargh!

Skiing on boobies, a dream come true!

Bolivia - check

Hebberige flikken - check
1 € driegangenmenu - check
Vrouwtjes met bolhoeden - check
Pipikakameer - check
Ecolodge met zwembad - check
Duizend zandvlooibeten - check
Alle dagen platte autobatterij - check
World Most Dangerous Road - check
Per vélo - check
Collectivo pret - check
Miet naar de kapper - check

Senior ladrón, donde es mi radio?

Dus, alsof het niet erger kon... Tegen ons gedacht moesten we nog een paar dagen in Puno wachten tot de weg naar Bolivië vrijgemaakt werd. We vroegen bij de toeristenpolitie een veilig plekje om te parkeren en mochten aan de overkant van het plein gaan staan, joepie. We spendeerden de namiddag thee drinkend in een toffe bar dichtbij. Om de tijd te doden gaven we elkaar opdrachtjes om te tekenen, en lachten ons elke keer een breuk toen we toen we elkaar het resultaat toonden. We willen jullie de pret niet onthouden (maar waarschijnlijk moest ge erbij geweest zijn); https://picasaweb.google.com/blondeel/DrawingsPuno

Maar toen we twee uur later bij de auto terugkwamen begon een nieuwe nachtmerrie. Deur opengeforceerd en de ladrónes gaan lopen met autoradio (enkel het frontpaneeltje, dommerikken), foto-tas (gelukkig zonder camera, maar mét zoomlens, batterijen en oplader) en onze back-up harde schijf met al onze foto's. Ze verzamelden alles netjes in Miete's mooie roze rugzak en de flikken die op elke hoek van de straat stonden, op 10 meter afstand, hebben 'niets gezien'.


Toen we meteen aangifte gingen doen werden we hartelijk uitgelachen door de politie en vertikten ze het zelfs bij de omliggende winkels en kraampjes even navraag te doen. Het was dan ook onze eigen fout, want er was niet permanent één van ons twee bij de auto gebleven. 'Say what?'.
Gelukkig was er één lieve aspirant-agent die ons verderhielp en ons vertelde dat we morgen op de zwarte markt (die 2 maal per week op straat gehouden wordt om gestolen toeristengoederen te verkopen) eens moeten gaan kijken. Allezbon, nog een dagje langer in shithole Puno dan. 't Was trouwens toch niet dat we vandaag konden vertrekken want ons batterij is weer plat. Miserie troef!

MieRo got robbed

MieRo wants to go to Bolivia

MieRo in love

Frustraciones del Perú

Op de terugweg naar Cuzco gaven we onze auto een (eerste ooit) wasbeurt in een riviertje, we werden zelf gewoon vuil van er naar te kijken. Na 2 uur bollen, enkele regenbuien, stofwegen en roetspuwende autobussen zag je echter niets meer van de blingbling. We sliepen terug op ons eigen geclaimd kampeerplekje in het hart van de stad en aten Indische curry met Alpacavlees, yum! De volgende dag bleef de motor doodstil toen we de sleutel in het contact draaiden en mochten we dus ons driewekelijks bezoekje aan de garage doen. Diagnose was een kapotte relais in de alternator waardoor de batterij overlaadde. Moed niet in de schoenen, we spendeerden gewoon een dagje boeken lezend in een opgekrikte auto in het midden van de straat (de garagisten hebben hier geen eigen atelier) en werden slechts 15euro armer. Wij zijn dus niet de enigen die de reis naar Machu Picchu in ons lijf voelen, een autootje met karakter.

Onze vertraging zorgde er wel voor dat Ross en Hannah ons inhaalden, we konden spannende verhalen uitwisselen bij een frisse pint en een grote schotel...Alpaca in wijnsaus, we krijgen er niet genoeg van. Terwijl zij aan hun Inca-avontuur begonnen, vertrokken wij in de richting van het Titicaca meer. De Peruviaanse kant van het meer boeide ons weinig dus besloten we deze ochtend naar Bolivië te vertrekken. Op honderd kilometer van de grens werden we echter ontvangen door een stenen-en glasgooiende woedende massa. Voor een of andere onduidelijke reden betoogt men de komende 2 dagen en is dus de enige weg naar Bolivië geblokkeerd met fikkende autobanden. Wij dus terug naar Puno, waar al het getoeter en gebrek aan verkeersregels ons vandaag een beetje gefrustreerd maakt. We gaan Peru verlaten zoals we het binnengekomen zijn, mompelend 'Apenland'.

https://picasaweb.google.com/blondeel/PeruDeel3

Garagebeurt

Boze menigte

Patsjoe Mietsjoe

Met onze koude voeten in dikke kousen gewikkeld verkenden we Cuzco, de magische stad. Hier en daar zit een mevrouwtje met haar dikke vriend de lama, en je botst tegen Inca's die graag op de foto staan. Vooral aan de twaalf hoekige steen, een ongelooflijke puzzelconstructie. Robin zijn ogen vielen uit zijn hoofd toen we een Norton pub tegenkwamen, vol posters, t-shirts en brol van moto's. Gelukkig konden we daar ook iets drinken. Met hoogteziektehoofdpijn kroop hij in bed en fladderde Miet nog een beetje rond op een muziekfestivalletje.

Langs verschillende archeologische site's baanden we onze weg naar de Sacred valley, daar verkenden we een eeuwenoude Inca-citadel op een bergtop. Met de grappen van Urbanus op de radio zigzagden we verder door de vallei en sliepen we in een dorp waar in 700 jaar nog niets veranderd is. De volgende dag passeerden we tientallen mountainbikers op een heerlijk kronkelende bergaf, jaloers! Maar gelukkig moesten wij niet omhoog trappen op de dirtroad die erop volgde. Een nieuwe 'trampolin' waar Robin deze keer rillingen kreeg van de diepte naast zijn stuur. De laatste kilometer werd nog met schoppen en pikhouwelen van een lawine vrijgemaakt en wijlen blij met onze offroadcamionette. Hoe doen die mannen met hun Fiat-Panda-look-a-likes dat hier toch allemaal? Na een dagje moeizaam bollen parkeerden we aan een stationnetje in the middle of nowhere, het dichtste punt dat je met de auto bij Machu Picchu kan geraken.

Meteen begonnen we aan onze wandeling langs het spoor naar Aguas Calientes, waarom zouden we geld verspillen aan een dure trein als zo'n mooie wandeling door de bergen het alternatief is. Na twee uurtjes in scoutspas kwamen we aan in gringotown en gingen we na een dure pizza vroeg naar ons hostelbed, met de wekker om half vier! Voor dag en dauw, met slapers in de ogen begonnen we aan de beklimming van Machu Picchu. Om vijf uur ging de poort aan de voet van de berg open en stormden we met dertig andere enthousiastelingen richting doel. Aan de andere kant van het water was men echter al het spoor zoek en leidde MieRo de bende in de goede richting. Na een half uur omhoog, minus twee liter zweet en met twintig cocabladeren achter de tanden moesten we de echte alpinisten toch laten voorgaan terwijl wij eventjes bekwamen. Maar met herwonnen moed kwamen we net voor zes uur boven, op tijd om de zon over de bergen te zien loeren (nog net voor de éérste toeristenbus) en bij de eersten ons ingangsticketje te laten scheuren.

De beloning voor het uurtje hard labeur was een lege Inca stad die ontwaakte onder het gedempte ge-ooow en ge-waauw van de stappers. We legden ons in het gras, lieten ons lichaam de energie van alles rondom ons opslorpen en begonnen uiteraard aan een fotosessie alvorens de muurtjes volliepen met Japanners. De komende uren stal ons oor hier en daar een uitlegje van een gids, verkenden we de huisjes en zelfs stadsdouches en zagen we (uiteraard) eerdere reisgenoten terug. Vanop de bergtop zagen we ook de route die we de dag ervoor hadden afgelegd en die we dus vandaag weer zouden terugstappen. Op de weg naar beneden, waarbij knikkende knieën niet onder controle te houden waren, bezochten we nog het museum en wandelden met een hoofd licht van de magie naar ons huis op vier wielen.

'Inca'

Norton Pub

Incamuur

Op naar Machu Picchu

Treinspoor

Vroeg uit de veren

We zijn er!

Machu Picchu ontwaakt

Kijk daar ligt Patsjoe Mietsjoe!