Senior ladrón, donde es mi radio?

Dus, alsof het niet erger kon... Tegen ons gedacht moesten we nog een paar dagen in Puno wachten tot de weg naar Bolivië vrijgemaakt werd. We vroegen bij de toeristenpolitie een veilig plekje om te parkeren en mochten aan de overkant van het plein gaan staan, joepie. We spendeerden de namiddag thee drinkend in een toffe bar dichtbij. Om de tijd te doden gaven we elkaar opdrachtjes om te tekenen, en lachten ons elke keer een breuk toen we toen we elkaar het resultaat toonden. We willen jullie de pret niet onthouden (maar waarschijnlijk moest ge erbij geweest zijn); https://picasaweb.google.com/blondeel/DrawingsPuno

Maar toen we twee uur later bij de auto terugkwamen begon een nieuwe nachtmerrie. Deur opengeforceerd en de ladrónes gaan lopen met autoradio (enkel het frontpaneeltje, dommerikken), foto-tas (gelukkig zonder camera, maar mét zoomlens, batterijen en oplader) en onze back-up harde schijf met al onze foto's. Ze verzamelden alles netjes in Miete's mooie roze rugzak en de flikken die op elke hoek van de straat stonden, op 10 meter afstand, hebben 'niets gezien'.


Toen we meteen aangifte gingen doen werden we hartelijk uitgelachen door de politie en vertikten ze het zelfs bij de omliggende winkels en kraampjes even navraag te doen. Het was dan ook onze eigen fout, want er was niet permanent één van ons twee bij de auto gebleven. 'Say what?'.
Gelukkig was er één lieve aspirant-agent die ons verderhielp en ons vertelde dat we morgen op de zwarte markt (die 2 maal per week op straat gehouden wordt om gestolen toeristengoederen te verkopen) eens moeten gaan kijken. Allezbon, nog een dagje langer in shithole Puno dan. 't Was trouwens toch niet dat we vandaag konden vertrekken want ons batterij is weer plat. Miserie troef!

MieRo got robbed

MieRo wants to go to Bolivia

MieRo in love