Llama loco

De laatste week reden we in het rallyspoor van Dakar door Peru. Van Lima zagen we niet meer dan de periferique en we bolden flink wat kilometers zuidelijker door de zandbak tot we de speeltuin van Huacachina bereikten. Hier klommen we puffend op hoge duinen voor een machtig woestijnuitzicht en zonsondergang, om daarna me een sandboard naar beneden te surfen. We bleven enkele dagen pakken in deze (letterlijke) oase naast een meertje en tussen het geronk van stoere buggy’s en gebonk van discotheken.

Onze volgende stop was Nazca, waar eeuwenoude gigantische lijntekeningen in het zand bewaard zijn. Eerst gingen we vanop een afgelegen bergtop naar wat weinigzeggende spiralen kijken, maar daarna passeerden we een torentje van waarop je een getekende grote boom en een kikker kon zien. Echt indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat de artiesten waarschijnlijk nooit zelf hun eigen werk vanuit de hoogte hebben kunnen aanschouwen. Daarna was het weer kilometers vreten langs de kale kust tot we een kampeerplekje vonden op de hof bij een toffe familie. Op het strand vonden we er gigantische walvisbotten. ’s Avonds stookte de pater familias een kampvuurtje en liet ons rijkelijk proeven van Peruviaanse wijn en de kinderen deelden hun geroosterde marshmellows. ’s Ochtends kregen we zelfs een hete douche aangeboden, ’t was nodig!

Na een acht-uur lange rit richting bergen, luidkeels Samsonliedjes of Scorpions ballades meezingend, kwamen we aan in Arequipa, de witte stad. Pittoreske straatjes, impressionante koloniale gebouwen in witte vulkaansteen en Paasprocessies konden ons een dagje boeien, maar dan vluchtten we toch weer de stad uit. Over altiplano richting Colcacanyon, de tweede diepste canyon ter wereld (de honderd meter diepere ligt er vlak naast).  Op de pampa’s onderweg spotten we enkele Vicuñas (wilde Lamas), veel schattige Alpaca kuddes (wollige Lamas) en trotseerden Ons Monster 4800 meter, een nieuw record.  De hoogte speelde de komende dagen toch wat met ons lichaam, slapeloze nachten met levendige dromen en regelmatig een licht hoofdpijntje. Op een wandeling naar een geiser op 4200m raakten we een beetje verdwaald in de mist en keerden we na twee uurtjes kortademig stappen dan maar terug naar de warmte van een reiscafé waar we stoere verhalen deelden en lekkere Alpaca aten.

In de Grand Canyon in de US volgden we een rangerprogramma over Condors, maar kregen we er nooit een te zien. In de canyon del Colca hadden we meer geluk en zagen we op een zonnige ochtend vijf machtig grote Condors op de luchtstromen rondzweven zonder één vleugelslag. Kiekenvleesmoment, echt. Om onze koude nachten te compenseren gingen we eens een paar uurtjes weken in de hotsprigs van de canyon. Daar ontmoetten we een tof Brussels koppel waar we een beschamende mengelmoes van Frans-Spaans-Vlaams-Engels mee praatten. Onze taalgrens was echter geen probleem om een toffe dag te beleven en samen het dorpsfeest van Yanque te verkennen. Daar hadden ze verkleedde Lama’s, gekostumeerde kindjes, een energieke danswedstrijd en lekker maïsbier.

Langs een grote omweg en na 10 uurtjes bollen door onweer en stortbuien zijn we eindelijk aangekomen in Cuzco. Een mooie stad waar we precies wel een beetje meer tijd willen spenderen om de mysterieuze Incacultuur te ontdekken. We zagen al de site van Saqsaywamán (raad de populaire Engelse naam?) en belandden vandaag op een camping met veel andere autoreizigers. Gezellige boel, gewikkeld in Alpacadeken en met een kop warme melk met panela dromen we van de komende dagen in de Sacred Valley en een wandeling naar Matsjoe Mietsjoe.

Babylama

Huacachina dunes

Happy person!

Nazca lines

Colca canyon

Vier maal vier plezier

Condor 

Yanque vrouwtje