De dag van het vertrek werden gauw nog wat flessen rum en een pintenvoorraad ingeslaan en werden we allemaal aan boord gehesen, inclusief een moto en fiets die met een houten bootje naar de catamaran gevaren werden. Het zeil werd gehesen en een half uur later, net na Miet nog riep "this is so much fun!" lagen zij en de helft van de boot groen te wezen over de rand van de boot. Zelden zagen we zo veel ellende bij elkaar, iedereen die stilletjes met z'n eigen miserie omging of integendeel luidkeels de Caraiben volkotste. Na 5 minuutjes ziekte vond Robin z'n zeebenen, droeg bekertjes water rond en stond op de eerste rij toen een spaanse makreel en een uur later een haai gevangen werden! Gelukkig kwamen we bij middernacht, na zes uur wiebelen, aan bij ons eerste eiland en vond iedereen een paar uurtjes slaap.
De volgende dag bleven we voor anker in deze baai tussen twee eilanden met parelwit zand, palmbomen en helblauw water. MieRo ging meteen op verkenning, we namen snorkelgerief en een bootje en peddelden naar een nabijgelegen rif. Daar snorkelden we hand in hand en zagen giga-zeesterren en honderd verschillende vissen. Op het eiland ontmoetten we Kuna indianen die in palmbladerige hutjes wonen en we barbecueden de heerlijk gemarineerde haai en makreel, zelfs Miet die niet gek is van vissen smulde haar buikje rond. 's Avonds gingen we met enkele jongens aan land want het ging de ronde dat een boot vol Noorse schonen daar een feestje ging bouwen. Enkele uren later kwamen Robin en Marcus als laatsten teruggepeddeld met een brede rumglimlach en verkondigend "What happens on the island, stays on the island".
De komende dagen genoten we verder van Frida's vijfsterrenmaaltijden op de boot, we vingen nog drie tonijnen en een gigantische Mahi-Mahi met een zak vol kaviaar in haar buik. We snorkelden tussen koraal en Miet demonstreerde hoe je plantjes in hun schulpje kunt jagen en dook sierlijk tussen een school sardientjes. Nu en dan moest er eens aan de motor geknoeid worden, maar kapitein Jepi straalde een en al vertrouwen uit en loodste ons probleemloos langs scheepswrakken en zandbanken. Intussen groeide er aan boord tussen de 15 opvarenden een hechte kameraderie. We waren samen ziek, we stonken gezellig samen, speelden spellekes, dronken pintjes, luisterden naar veel te luide muziek, juichten voor dolfijnen kunstjes, en wat nog meer. Een echt festivalgevoel.
De vreugde verdween echter toen we aan het laatste deel van onze reis begonnen. 30 tot 50 uur op open zee richting Cartagena, wind en golven op kop. Niemand kon het benedendeks uithouden en sliep dus buiten (na enkele zeeziekpillen ben je redelijk slaperig), 's nachts werd de zee echter redelijk ruw en jaagden de golven die meermaals het dek overspoelden iedereen naar binnen, het bootje kraakte in al z'n voegen. Wonderbaarlijk kon iedereen z'n eten binnenhouden maar dan wel dankzij dertig uur lange intensieve meditatie en maagcontrole. Robin had echter van dit alles geen last, kon gezellig in z'n kajuit slapen, boeken lezen, de kapitein 's nachts gezelschap houden en hier en daar aan een touw trekken. Eenmaal aan land echter komt de ellende voor diegenen met de beste zeebenen, een ganse avond duizelen en misselijkheid als gevolg! Maar Miet was blij met vaste grond onder de voeten. Samen met Ross en Hannah vonden we een hotelletje en genoten we van een after-zomerscoutskamp gevoel. We love Sunny's words; "Despite the vomitorium, it's been truly swell sailing with you.".
Titanic
Kuna indians
MieRo op verkenning
Marcus en Mystico de dappere zee-hond
Dolfijn
Ruperto met de mahi-mahi
Frida de keukenprinses en Jepi de kapitein
Formidabel!!
BeantwoordenVerwijderen