Knalento!

Hoe meer de wegen kronkelen, hoe meer we ons in ons element voelen op de baan. Soms een beetje jaloers op de reizigers die ons op twee wielen passeren, maar toch blij dat we knus en warm in ons sterke Monster zitten als we onze eerste echte pas van zo’n 4000 meter met duizelend hoofd (of in Miete’s geval met slaaphoofd op de frigobox) overrijden. Natuur vinden we hier eindelijk terug in overvloed. Na de drukte van Medellin vonden we een eerste rustoord in Rio Claro. Zoals de naam het zegt, een heldere rivier met watervalletjes om in te zwemmen én de was te doen, liefst gelijktijdig. Op een verkenningstochtje in een enge grot hoorden we griezelige geluiden van bat-birds en stormden we gillend terug naar buiten (vooral Robin, weeral).

Voor we in Colombia aankwamen kregen we reeds veel te horen over de pracht van het land en de warmte van de mensen. Misschien door de overvloed van deze beloftes waren we in het begin een beetje teleurgesteld, maar nu kunnen we er niet meer genoeg van krijgen. De mensen zijn zo lief, geduldig en hulpvaardig, het koffielandschap adembenemend. Een goeie week geleden kwamen we aan in het bergdorpje Salento, in de ‘Zona Cafetera’, en we zijn er nog niet weggeraakt. Het dorp is niet groter als een gehucht in Schellebelle, maar heeft een vreemde magnetische werking op iedereen die er passeert. We genieten hier van het wisselvallige weer, een supertof Australisch cafeetje, spelen met de straathonden, uitslapen, boeken lezen en niets doen.

Na enkele dagen kwamen ook onze vrienden Ross en Hannah hier aan en gingen we samen op een 5-uur bergwandeling. Onderweg kwamen we langs een Kolibri-boerderijtje waar we wel honderd zoemende vogels zagen die zich graag lieten fotograferen en we de lekkerste chocomelk dronken. Een dozijn hangbruggen en enkele klimmetjes later kwamen we puffend duizend meter hoger uit dan ons startpunt om dan weer in de spectaculaire Cocora-vallei te duiken waar een gek fenomeen ons opwachtte; 60 Meter hoge palmbomen tussen de koeien en kerstbomen, qué raro! De rit terug naar  ‘huis’ was niet in een van de lokale Willy’s Jeeps maar in ons camionetje waarin het Engelse koppel met plezier in slaap viel. Terug in Salento liepen we ook Fletch terug tegen het lijf die we sinds Mexico overal blijven tegenkomen. In de hostelkeuken maakt Miet (met enkele keukenhulpjes) Lasagna voor ons allen en bij haar applecrumble dessert luisteren we naar Flethch’s gekke boot- en motoverhalen. De rest van het hostel is goed jaloers en eens we de Belgische bieren openen schaart iedereen zich rond de tafel en wordt het een gezellige drukte.

Dit is natuurlijk ook dé plek om een koffieverslaving te beginnen, we probeerden het eerst eens in een Parijs-achtig cafe maar geraakten niet overtuigd. Na een interessante koffietoer op een lokale plantage begon de appreciatie toch al wat meer te komen en toen Robin vandaag een halve dag op de plantage ging werken liet hij toch al met plezier zijn kopje vullen met écht verse, Colombiaanse koffie. Toch verkiezen we nog onze theetjes (die we hier elke ochtend weer op een houtvuurtje maken) en pintjes, liefst bij een caféspelletje Teho. Het zou geen Zuid- of Midden-Amerikaans spel zijn als er geen vuurwerk bij betrokken was, het komt erop neer dat je metalen gewichten gooit naar een hoefijzer in een bak klei. Op het hoefijzer liggen pakjes buskruit en je moet ze dus doen ontploffen. En knallen doen ze zeker, alle uitbaters zijn potdoof! Vanavond doen we een surpriseparty voor iemands verjaardag en morgen proberen we ons los te rukken van de aantrekkingskracht van Salento. Maar daar zal de kater over beslissen…

The bat-cave

SlaapMiet

Williesjieps

Kolibri

Ross & Hannah

Valle de Cocora

Teho

Speak Easy bar, ons stamcafé