MieRo: Schoenen inwandelen

Honduras beloofde op het eerste zicht een apenland te worden, toch als het aan de bavianen van de douane had gelegen die ons een paar uur aan de grens bezighielden. Na het kleine oponthoud reden we een hobbelige kronkelweg door een groene lappendeken naar Santa Rosa de Copan. We werden er onthaald door de kerstman en gaven ons eerste kerstkado aan ons monster, een lasbeurt aan de uitlaat, na een maand johnnygeronk konden we ruisloos verdertuffen door de unpaved mountains van Honduras.

In Gracias trakteerden we onszelf op een hotelkamer met internet (én lauw water!) en een heus kerstmaal in het enige restaurant van de stad. De kerstman had een heleboel bommetjes onder onze boom gelegd en die nacht staken we bijna een straatkraam in de fik. Ons vuurwerk was echter niets vergeleken met het spervuur dat om middernacht afgestoken werd. Slapen in deze 'bezette stad' lukt amper dus we begonnen aan een filmmarathon van de Stieg Larsson trilogie, precies zoals thuis. Op kerstdag ontvluchtten we de drukte en ploegden we naar het nabije Park Celaque waar we ons aan een hele zware wandeling waagden, een dikke 3 uur over nog geen 5 kilometer, 't was een beetje bergop! Maar 't was er dan wel mooi hé! Het visitor center was bij onze terugkeer inmiddels verlaten dus we konden er rustig vuurke stook doen, lekkere spaghetti koken en slapen tussen de puma's en toucans (niet dat ze zich lieten zien).

De komende dagen was vooral een zoektocht naar schoenen én een (kleine) gasfles, die moeilijker te vinden was dan gedacht. Onze enige optie was uiteindelijk om ons in de mierennest van Tegucigalpa (een hoofdstad om te onthouden voor de quizzers) te wagen, we vonden onze gas en wijlen blij. Onderweg passeerden we ook nog afgelegen Mayaruines, waarvan slechts één piramide half opgegraven was maar je duidelijk kon zien dat er nog véél meer verborgen lag. We droomden nog lang na van de verborgen schatten.

Na ons eens 80 kilometer te misrijden vonden we de ingang naar Nationaal park 'El Tigre', veel te laat aangekomen waren we gedwongen de nacht te spenderen voor een gesloten slagboom. En veel slapen was er niet bij want het krioelde van de beesten rondom onze scheefgeparkeerde kar. Miet discussieerde de volgende dag ons ingangsticket de helft goedkoper en we wandelden Miet's nieuw paar schoenen in op de mooiste wandeling van onze reis doorheen een dichtbegroeid cloudforest. Maar daar kunnen de foto's meer over vertellen...