MieRo: Route 66

Een eerste ervaring met een sheriff! Des nachts, in onze mooie dromen, kwam er iemand op ons ruitje kloppen! Wij een beetje bang, bleek de sheriff te zijn om ons te vermelden dat onze slaapparking eigenlijk gesloten was. Maar gelukkig mochten we toch blijven staan, en de volgende ochtend reden we, na ons traditioneel uitgebreid ontbijt, richting Silver Creek. Daar konden we eindelijk onze vetkuiven ter water laten. Na een ijskoude zwem- en waspartij in een prachtig decor vertrokken we richting Siloam Springs. We vonden een kleine camping, mensen die hun ‘tuin’ open stelden voor kampeerders, je moest gewoon een dollar in de poort steken. Spaghetti, rode wijn, gezelligheid en kampvuur. We leerden onze zatte oude buurmannen kennen (‘misschien leren we hier wat jong volk kennen’ dachten we nog eerder ). Hillbilly Rednecks met Bourbon en geweren.

Met een houten kop begeven wij ons richting Route 66. De Lonely Planet raadt ons aan om de meest gefotografeerde roadside attraction van Route 66 te bekijken: The Blue Whale! We fantaseerden al over een enorm opgezette walvis, of een opgegraven skelet! Het bleek echter een grote, voor kinderen gemaakte, walvis uit betonnen papier-marché in een vijvertje te zijn, haha! We hit ‘the mother road’again, en kwamen wel mooiere uitzichten en verlaten (cowboy)stadjes tegen (inclusief overwaaiende hooibal!). Al was het wel met veel verkeerd rijden, aangezien iedereen zo’n route66 plakkaatje wil blijven er niet veel over om de weg aan te duiden. Oklahoma City slaan we over en Robin brengt ons een dikke drie uur West naar een Rest Area op de Highway (men moet alle soorten slaapplaatsen geprobeerd hebben, nietwaar?).

Onze volgende slaapplaats vinden we na vele uren rijden, en zwaar verandering van decor (van de Bossen naar de prairie), in Villanueva state park. We twijfelden eerst nog of we op deze stinkende plek zouden slapen, maar al gauw bleek die geur van onze auto te komen. Robin herinnerde zich volgende woorden ‘een droge autobatterij stinkt naar varkensstront’ en bleek dus dat we dringend nood hadden aan batterijwater, dat kregen we van een oude man in ruil voor een haircut die hij dan van Miet kreeg. Die vent had alles verkocht, en reed met zijn camper (met zonnepanelen) waarheen hij maar wou. Echt iemand die gaat voor wat hij wil. Het leven gaat hier zonder moeilijkheden, geven en nemen. We zagen ook nog een mega spin (iek), en Robin werd ook gekortwiekt.

Wij reden verder naar Santa Fe, de warmte en het kunstenstadje gaf ons alle inspiratie die we nodig hadden, al bleven we niet lang want de weg roept! Ouray roept, een mijnersdorp in het midden van de bergen, met slechts 1 verharde weg, en te dure hotsprings! We dronken een biertje in de Ouray Brewery. Maar de weg ernaartoe was lang, zwaar en vooral heel steil. De auto kon de combinatie even moeilijk aan, geraakte oververhit en had nood aan een uur pauze terwijl de radiator borrelde. Miet ging dan maar langs de kant van de weg haar benen zitten scheren terwijl Robin de schade probeerde te beperken. Bleek wel dat de reis de moeite waard was, de bergen in de herfst, gouden bomen op rode bergen, prachtig en surreëel! Het hele gebied is een outdoor speelparadijs, en Robin zijn hart smelt!

We vinden een slaapplaats met zicht op de prachtige canyon, de stadslichtjes en de gigantische sterrenhemel, en beseffen dat we 10 staten in 10 dagen reden!